Vandaag is het zover… héél erg spannend.
Vanaf vandaag zal ik door het leven gaan met een andere look, mét haren wel te verstaan. Maanden heb ik er over getwijfeld of ik wel of geen haarwerk zou gaan dragen. Ik heb namelijk altijd heel hard geroepen: “mensen moeten me maar accepteren zoals ik ben”.

In principe denk ik er nog steeds zo over, maar hoe fijn zou het zijn als ik niet meer op straat wordt nagekeken omdat ik er anders uitzie of me druk kan maken over hoe m’n haar zit….

Misschien is het wel een hele opluchting, of zal het heel onnatuurlijk voelen? Allemaal gedachtes die continu door mijn hoofd spoken en gevoelens die me heen en weer slingeren. Best begrijpelijk dus, dat ik er zo lang over doe om DE beslissing te nemen.

Terug naar DE dag, een zaterdag, mijn moeders verjaardag dus die datum vergeet ik nooit meer. Ik vind het super spannend om de straat op te gaan. Hoe zullen mensen reageren, wat zullen ze zeggen en zullen ze me nog wel herkennen? Gelukkig heb ik echt heel veel steun aan mijn partner die vierkant achter me staat en me heel erg steunt. Maar uiteindelijk zal ik het toch zelf moeten doen….. ik zal er toch zelf mee moeten leren omgaan. Het weekend valt mee, iedereen reageert heel positief. Dan wordt het maandag en moet ik naar mijn werk, ook dat is weer super spannend. Ook daar reageert iedereen fijn. Ik heb wel af en toe een traantje moeten laten. Niet omdat ik negatieve reacties heb gehad, maar van de spanning die ik blijkbaar heb opgebouwd voor zo’n moment. Ik heb mezelf voorgenomen dat ik binnen 2 weken wel zo ongeveer iedereen in mijn omgeving weer “voor de 1e keer” heb gezien en dat dan het “ergste” achter de rug is. Dat blijkt ook zo te zijn, zelfs na 1 week voel ik me al een stuk zekerder en vind ik het niet meer spannend om de straat op te gaan. Ook komt het regelmatig voor dat mensen me gewoon niet meer herkennen. Heel apart… zeg je iemand gedag en zie je ze denken “wie is dat?”. Gelukkig ben ik inmiddels wel zo ver om dan te zeggen wie ik ben zonder dat ik moeilijk vind. Dat voelt goed! Yes!

Nu, 2,5 jaar later voelt het nog steeds heel goed en ben ik blij dat ik samen met Tarita de beslissing genomen heb om een haarwerk te gaan dragen. Mensen vragen me wel eens of ik nu achteraf denk “had ik dit maar eerder gedaan”. Het antwoord is dan “nee”. Blijkbaar was ik er nu pas aan toe en niet eerder. Het voelt fijn om ‘normaal’ over straat te kunnen gaan en dat mensen ook tegen je zeggen: ”goh, wat zit je haar leuk”. In alle opzichten voelt het goed dus. Vreemd eigenlijk, dat wel/geen haar zoveel verschil kan uitmaken in hoe je je voelt….. Blij dat ik DE beslissing genomen heb!

Meer klantverhalen?